H.K

Küçücük bir bakışın çözer beni kolayca...  Anne olduğumdan beri kendi çocuk olduğum günleri unuttum. Sanki hiç çocuk olmamışım gibi. Sadece kızımın sarıp sarmalanmaya ihtiyacı var gibi hissettim.Halbuki bende hala annemin çocuğuydum ve benimde ihtiyacım vardı.Bazen anneme sarıldığımda bunu son zamanlarda ne kadar az yapıtığımı düşünüyorum .Yada sadece anneme ve bana ait olan bir zaman neden yaratamıyoruma takılıyorum. Annelik benim kayıp dünyam mı? Kendim annelik serüveninde kayboldum sanırım. Bir anneyim her şeyi en iyisi ile yapmaya çalışan, hep eksik kalan, çok seven. Ama Hande yi bulamıyorum. Hande kayıp.Zorluyorum bazen,sonra diyorum ki Nisan mutlu olsun da kaybolan benim 3 yılım olsun. Keşke başarabilseydim.geçtiğimiz 3 yıl boyunca hem anne, hem Hande, hemde çocuk olabilmeyi... Geçtiğimiz pazar anneler günüydü kafamda bunu irdeledim. Kendi günümün kutlanmasını beklerken. Kızımın ilk defa ağzından dökülen ''annecim anneler günün kutlu olsun ''demesi beni...

Artık bebeğiniz iyice ele avuca gelmeye başladı. Etrafında olup bitenler dikkatini çekiyor,gülücükler saçıyor,sizi ve çevrenizde ki insanları algılıyor,dinliyor,ellerini ve ayaklarını keşfetti size de bu güzelliği izlemek ve yoğurmak kaldı. Tabi ki geçen bu süreçte sizde çok şey öğrendiniz.Hem artık bir rutininiz var. Her şey biraz daha keyifli olmaya başladı. Yemek düzeni var,uyku düzeni kurdunuz.Artık geceleri daha az uyanır oldu.(hala emiyorsa daha çok uyanır) Bebeğinizin gaz problemi azaldı hatta bitti bile. Dışarı çıkmak belki hala çok zorluyor ama hiç çıkmıyor değilsiniz. En azından bebeğiniz bebek arabasında oturuyorsa şanslısınız. Benim kızımda da işler böyleydi. ama uyku düzeni bizi çok rahat ettiriyordu 7,30 gibi uyuyordu gece 4 aydan 7 aya kadar geceleri 2 kereden fazla uyanmazdı(kızım mama ile besleniyordu)Ama dışarı çıktığımızda hiç durmuyordu. Yolculuklar çok zordu bizim için bizde çıkmıyorduk.Daha doğrusu az çıkıyorduk. Ama siz hala çok yorgunsunuz kendinize vakit a...