Çocuklarda Korkular ve Gece Terörü
Hiç yaşadınız mı bilmem ama çocuğa olduğu kadar anneye de bir kabus. Bizde 2 kere oldu sanırım. Ömrümden de ömür gitti. Kendi çocuğumdan korktum. Söylediklerime tepkisiz sadece bağırıp ağlayıp beni itiyordu. Sanki yatakta bir şey var gibi işaret ediyor. Bir şeylerden korkuyor ve sakinleştirmeme fırsat vermeden ağlıyordu.
Ne yapacağımı bilemedim kucağıma almaya çalışıyorum kendini atıyor. Bir yerine bir şey olacak diye korkmaya başladım. Çocuğuma ne göründüğünü merak ediyorum aklıma olmadık şeyler geliyor.Sanki ne beni tanıyor ne babasını. Bir müddet sonra geçiyor tabi . Ben ilk olduğunda odasında yere bıraktım.Kendimde odadan çıkıp kapısının önünde bekledim. Tabi arada kafamı uzatıp baktım ne yapıyor diye. İlk kafamı uzattığımda bağırdı yine... Bir müddet sonra sakinleşip anne diye seslendi. İşte o anın benim için ne ifade ettiğini siz annelere söylememe gerek yok herhalde. Sadece şükrettim. Bir müddet sonra uyumaya devam etti.
İkincisinde daha sakindim. Nisanın ağlamaya başlamasıyla o çok tepki veremeden onu kucakladığım için oda daha çabuk sakinleşti. Ama ben tekrar aynısını yaşamaktan çok korktum. Neyse ki tekrar uykuya daldı.
Dikkat ettim de evin kalabalık olduğu ve zamansız uyuyup uyandığı zamanlarda oluyordu bu uyku terörü. Belki de tesadüftü. Ama bence gün içinde gördüğü duyduğu birşey etkiliyor.Travma gibi düşünün.
Bir kerede ben işteyken olmuş annem ve babam da ne yapacaklarını bilememişler ve çok üzülmüşler. Neyse ki tam üstüne ben geldim. Yine zamansız uyuduğu ve uyandığı bir gündü.
Bu süreç genelde yarım saate kadar sürüyor. belkide 20 dak. Sonrasında sakinleşiyorlar yada uykuya devam ediyorlar.Sadece sakin kalıp çocuğu da sakinleştirmek en önemli taktik sanırım. Azarlamayın,bağırmayın ,ısrarla zorlayarak kucağınıza almaya çalışmayın çünkü kendini atıp, kaçmaya çalışıp düşebilir,duvara çarpabilir vs.
Birde bazı çocuklar uyanmadan yani gözünü açmadan yaşıyormuş bu olayı. Bu daha tehlikeli. Bu durumda uyandırmaya çalışmamak gerekirmiş. Ben çok şükür bunu yaşamadım.
Korkular ve gece terörü genelde 2 yaşında başlıyor.Ve okuduğum yazılarda bu terör haftada 2 den fazla oluyorsa Doktora danışılması gerektiği.Bununla beraber,
Korkulara gelince ise ilk 9 ay döneminde rüyalarla başlıyor. Bu dönemde uykular düzene gireceğine daha çok bozuluyor.Bizde böyle olmuştu.13-14. aya kadar sürmüştü bu gece huzursuz uyumalar. Doktorumuz rüyalar ve kabuslar başladığı için böyle oluyor demişti.
Sonra geçiyor. 22 . ay itibari ile korkular başlıyor. Sesten, karanlıktan ,yabancılardan.Bizde seslerden korkular var. Karanlıktan korkmuyor Nisan. Ama yabancıları yadırgıyor. Bazen kanı kaynıyor bazen de hiç istemiyor. Şuan 28 aylık oldu artık. Apartmanda yada yan dairede bir ses tadilat olduğu zaman korkuyor. Seslere tepki veriyor. bazen de video izlerken gördüğünden izlediğinden korkuyor.
Herhalde korkular başlıyor ama bitmiyor. Yaş ilerledikçe devam ediyor şekil ve neden değişiyor sadece. Benim çocukluğumda da öyleydi. Hala bile bazı korkularım vardır yalan yok. Ama kızım benden daha güçlü ve korkusuz olacak gibi duruyor. Hayvanlardan da hiç korkmuyor aksine çok sever hayvanları. O yönü bana benzemiş kedi ,köpek, kuşlar ,solucanlar hatta ve hatta fareler ile büyüdüm ben hiç korkmazdım.(Yani fare ile büyüdüm derken çocukken kuyruğundan çekip oynamışlığım var) Ne güzel sokakta bahçede büyüyen çocuklar olmak. Son sokak çocukları bizleriz herhalde.(90 larda çocuk olanlar yani) Kızımın sokaklarda oynayamayacak olması beni çok üzüyor. Oda ayrı bir konu tabi.
Konuyla ilgili ve çocuk gelişim hakkında tıbbi ve akademik hiçbir bilgim olmadığını ve sadece yaşadığım deneyimleri ve kendi anneliğimi rehber olması adına paylaştığımı bilmenizi isterim.
Korkusuz günleriniz olsun...
Ne yapacağımı bilemedim kucağıma almaya çalışıyorum kendini atıyor. Bir yerine bir şey olacak diye korkmaya başladım. Çocuğuma ne göründüğünü merak ediyorum aklıma olmadık şeyler geliyor.Sanki ne beni tanıyor ne babasını. Bir müddet sonra geçiyor tabi . Ben ilk olduğunda odasında yere bıraktım.Kendimde odadan çıkıp kapısının önünde bekledim. Tabi arada kafamı uzatıp baktım ne yapıyor diye. İlk kafamı uzattığımda bağırdı yine... Bir müddet sonra sakinleşip anne diye seslendi. İşte o anın benim için ne ifade ettiğini siz annelere söylememe gerek yok herhalde. Sadece şükrettim. Bir müddet sonra uyumaya devam etti.
'' Sakin olmak ve çocuğu sakinleştirmek en önemli taktik bu durumda''
İkincisinde daha sakindim. Nisanın ağlamaya başlamasıyla o çok tepki veremeden onu kucakladığım için oda daha çabuk sakinleşti. Ama ben tekrar aynısını yaşamaktan çok korktum. Neyse ki tekrar uykuya daldı.
Dikkat ettim de evin kalabalık olduğu ve zamansız uyuyup uyandığı zamanlarda oluyordu bu uyku terörü. Belki de tesadüftü. Ama bence gün içinde gördüğü duyduğu birşey etkiliyor.Travma gibi düşünün.
Bir kerede ben işteyken olmuş annem ve babam da ne yapacaklarını bilememişler ve çok üzülmüşler. Neyse ki tam üstüne ben geldim. Yine zamansız uyuduğu ve uyandığı bir gündü.
Bu süreç genelde yarım saate kadar sürüyor. belkide 20 dak. Sonrasında sakinleşiyorlar yada uykuya devam ediyorlar.Sadece sakin kalıp çocuğu da sakinleştirmek en önemli taktik sanırım. Azarlamayın,bağırmayın ,ısrarla zorlayarak kucağınıza almaya çalışmayın çünkü kendini atıp, kaçmaya çalışıp düşebilir,duvara çarpabilir vs.
Birde bazı çocuklar uyanmadan yani gözünü açmadan yaşıyormuş bu olayı. Bu daha tehlikeli. Bu durumda uyandırmaya çalışmamak gerekirmiş. Ben çok şükür bunu yaşamadım.
Korkular ve gece terörü genelde 2 yaşında başlıyor.Ve okuduğum yazılarda bu terör haftada 2 den fazla oluyorsa Doktora danışılması gerektiği.Bununla beraber,
- Gün içinde yaşadıkları
- Kardeşinin olacağını öğrenmesi
- Okula başlaması
- Evdeki huzursuzluk gb olaylarda da gece terörü kendini gösterebiliyormuş.
Korkulara gelince ise ilk 9 ay döneminde rüyalarla başlıyor. Bu dönemde uykular düzene gireceğine daha çok bozuluyor.Bizde böyle olmuştu.13-14. aya kadar sürmüştü bu gece huzursuz uyumalar. Doktorumuz rüyalar ve kabuslar başladığı için böyle oluyor demişti.
Sonra geçiyor. 22 . ay itibari ile korkular başlıyor. Sesten, karanlıktan ,yabancılardan.Bizde seslerden korkular var. Karanlıktan korkmuyor Nisan. Ama yabancıları yadırgıyor. Bazen kanı kaynıyor bazen de hiç istemiyor. Şuan 28 aylık oldu artık. Apartmanda yada yan dairede bir ses tadilat olduğu zaman korkuyor. Seslere tepki veriyor. bazen de video izlerken gördüğünden izlediğinden korkuyor.
Herhalde korkular başlıyor ama bitmiyor. Yaş ilerledikçe devam ediyor şekil ve neden değişiyor sadece. Benim çocukluğumda da öyleydi. Hala bile bazı korkularım vardır yalan yok. Ama kızım benden daha güçlü ve korkusuz olacak gibi duruyor. Hayvanlardan da hiç korkmuyor aksine çok sever hayvanları. O yönü bana benzemiş kedi ,köpek, kuşlar ,solucanlar hatta ve hatta fareler ile büyüdüm ben hiç korkmazdım.(Yani fare ile büyüdüm derken çocukken kuyruğundan çekip oynamışlığım var) Ne güzel sokakta bahçede büyüyen çocuklar olmak. Son sokak çocukları bizleriz herhalde.(90 larda çocuk olanlar yani) Kızımın sokaklarda oynayamayacak olması beni çok üzüyor. Oda ayrı bir konu tabi.
Konuyla ilgili ve çocuk gelişim hakkında tıbbi ve akademik hiçbir bilgim olmadığını ve sadece yaşadığım deneyimleri ve kendi anneliğimi rehber olması adına paylaştığımı bilmenizi isterim.
Korkusuz günleriniz olsun...
Yorumlar
Yorum Gönder